Diamantjes van weleer.

Vanochtend, zoals zo'n beetje gebruikelijk op donderdag, een half dagje vrijwilligerswerk in een zorgcentrum. Bewegingsactiviteiten voor onze voorgangers in de tijd. Zoals wij zijn, zijn zij geweest. In voor- en tegenspoed, met mee- en tegenvallers, balancerend op het koord van het leven. Sommigen bezoek ik op hun kamertje, ff herinneren aan de 'gym'. Verwarming hoog, soezend in een fauteuil, al dan niet mijmerend over de dingen die voorbij zijn, leven m'n klantjes op. Niet voor de gym, o nee, maar voor iemand die voor korte tijd naar ze luistert. Zonder haast. Met gepast respect. Zij allen zijn net zo oud geweest als ik nu ben, met een eigen zelfstandig leven. Confrontatie met m'n eigen toekomst. Met wat fotootjes van dierbaren die ontvallen zijn. M'n diamantjes van weleer. Weleer? Nee, ook nu nog, misschien nog mooier door de ingekapselde levenswijsheid, opgesloten in een doorleefd lichaam. En als je ze hoort vertellen, zie je door hun ogen de prachtige schittering van een unieke diamant, geslepen en gepolijst door 't leven zelf.
Droom je werkelijkheid maar heerlijk door, m'n diamantjes, dank jullie wel!